என் மனதில் உயிர்த்த ஏகலவ்யன் ! – அனுபவங்கள் ஆயிரம்(8)
சிறுவயதில் பாடப்புத்தகத்தில் ஏகலவ்யன் கதையை படித்தபோது, அது ஒரு சாதாரண புராணக் கதையாகவே தோன்றியது. ஆனால் அந்தக் கதையின் முடிவில் ஒரு கேள்வி மனதிலிருந்து நீங்கவில்லை . “நாமெல்லாம் ஆசிரியர் சொல்லும் பாடத்தை கேட்டு எழுதிக் கற்றுக்கொள்கிறோம்… ஆனாலும் சில நாளில் மறந்து விடுகிறோம். ஆனால் ஏகலவ்யன் குருவின் முன்னிலையில்லாமல் இவ்வளவு திறமை எப்படிச் சேர்த்தான்?”
அந்தச் சிறு வயதில் புரியாத ஒரு விஷயம், ஆண்டுகள் கழித்து திரும்ப படித்த போது மனதில் தெளிவானது. ஏகலவ்யன் கற்றது கைகளால் அல்ல… நம்பிக்கையால். அவன் வணங்கியது ஒரு சிலையை அல்ல… குருவின் தெய்வீகத் தன்மையையே. நிஷாத தேசத்தில் பிறந்த அவன், பிறப்பால் அரச வம்சத்துக்குச் சேர்ந்தவன் அல்ல.
ஆனால் மனத்தில் ஒரு கனவு இருந்தது “அம்பு எய்யும் போது காற்றைத் துல்லியமாக கிழிக்க வேண்டும்” என்ற ஆவல். அந்த ஆவலை நிறைவேற்ற ஒரே நபரே நினைவில் இருந்தார் துரோணர். அவன் குருகுல வாசலில் நின்று துரோணரிடம் கேட்டான், “குருவே, உங்களிடம் கற்று நான் அர்ஜுனனைப் போல ஒரு சிறந்த வில்லாளி ஆக வேண்டும்.”
ஆனால் பதில் வந்தது குளிர்ந்த காற்றாய் “நீ நிஷாதர். என் சீடர்கள் அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். நான் உன்னை ஏற்க முடியாது.” அந்தச் சொற்கள் காயப்படுத்தின, ஆனால் ஏகலவ்யன் எதுவும் பேசவில்லை. அவன் அமைதியாக வணங்கி, வனத்திற்குள் சென்றான். அங்கே துரோணரின் சிலையை மண் கொண்டு உருவாக்கினான். அந்த சிலைக்கு முன் அவன் ஒவ்வொரு நாளும் வணங்கி, வில்லில் பயிற்சி செய்தான். அவனது வணக்கம் கைகளால் அல்ல, மனதாலிருந்தது. அவனது தியானம் வில்லில் அல்ல, அன்பில் இருந்தது. நாள் கடந்தது. காடு அவன் அம்புகளின் ஓசையால் ஒலித்தது.
ஒருநாள் பாண்டவர்கள் வேட்டைக்குச் சென்றபோது, அர்ஜுனனின் நாய் வனத்தில் தொலைந்தது. அது ஏகலவ்யனை கண்டு குரைத்தது. அவன் கோபப்படவில்லை; அச்சமின்றி அந்த நாயின் வாயில் ஏழு அம்புகளை அதே இடத்தில் துல்லியமாக எய்தான். நாய் காயப்படவில்லை ஆனால் குரைக்க முடியாமல் போனது. அந்த துல்லியத்தைப் பார்த்த பாண்டவர்கள் வியந்தனர்.
அவர்களுக்குள் அர்ஜுனனின் மனம் கலங்கியது. “என்னைவிட திறமையானவன் யாரும் இருக்கக்கூடாது” என்ற வாக்குறுதி நினைவுக்கு வந்தது. அவன் துரோணரைச் சந்தித்து இதைச் சொன்னான். துரோணர் வனத்துக்குச் சென்றார். அங்கே ஏகலவ்யன் துரோணரின் சிலைக்கு வணங்கி பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்தான்.
துரோணரை நேரில் கண்டதும், தரையில் விழுந்து வணங்கினான். அந்த நேரத்தில் துரோணர் கேட்டார் “நீ எனது சீடனாக இருந்தால், குரு தர்மத்திற்காக எனக்குரிய கூலி கொடுக்கிறாயா?” ஏகலவ்யன் மடியில் கைகளை சேர்த்து, “குருவே, உங்களுக்காக உயிரையே தரத் தயார்,” என்றான். அதற்கு துரோணர், “எனக்குத் தேவையானது உன் வலக்கை கட்டைவிரல்.” ஒரு கணத்திற்கும் தயங்காமல் அவன் சிரித்தபடி விரலை வெட்டி துரோணரிடம் கொடுத்தான். அவன் வலி உணரவில்லை, ஏனெனில் அவன் மனதில் இருந்தது குரு பக்தியின் மயக்கம். அவன் அம்பு எய்ய முடியாமல் போனான்.
ஆனால் அவன் வாழ்ந்தது தோல்வியில் அல்ல தியாகத்தில். அவன் குருவின் மரியாதைக்காக தன் வாழ்நாளையே அர்ப்பணித்தான். பின்னர் யுத்தத்தில் அவன் தோற்க வேண்டிய சூழல் வந்தது. கிருஷ்ணன் கூட அவனை உயிருடன் விட்டுவிட முடியவில்லை, ஏனெனில் அவன் திறமை அர்ஜுனனை மீறும் அளவுக்கு வளர்ந்திருந்தது. ஆனால் கிருஷ்ணன் அவனை எதிரியாக அல்ல, தன்னம்பிக்கையின் உயிர் வடிவமாக கண்டார். அவன் வீழ்ந்தாலும், அவன் நம்பிக்கை நிலைத்தது.
இன்று “ஏகலவ்யா மாடல் ரெசிடென்ஷியல் ஸ்கூல்ஸ்” என்ற பெயரில் இந்திய அரசு பழங்குடியினர் குழந்தைகளுக்குக் கல்வி அளிக்கிறது. அந்த பெயர் அவனது கனவின் தொடர்ச்சி நம்பிக்கையால் கற்றுக் கொள்ளும் திறனின் சின்னம். இப்போது நான் இந்தக் கதையை நினைக்கும் போதெல்லாம், எனக்குள் ஒரு சிறு “ஏகலவ்யன்” எழுந்திருப்பதை உணர்கிறேன். ஒரு கனவுக்காக நம்பிக்கை வைத்து காத்திருக்கும் அந்த மனம் . அது தான் வாழ்வின் உண்மையான கல்வி.
குரு, பக்தி, நம்பிக்கை . இவை புத்தகத்தில் மட்டும் இல்லை. அவை உயிருடன் இருக்கின்றன…
அதை உணர முடிந்தால், ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்குள் இருக்கும் ஏகலவ்யனை கண்டுபிடிக்க முடியும்..
– மதுமிதா








Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.